Λίκνο Πολιτισμού Ή Κωλοτρυπίδα Της Ευρώπης?

Κοντά 30 χρόνια Έλληνας...και τι κατάλαβα? Καλός ο ήλιος και η θάλασσα, δε λέω, αλλά έτσι δε γίνεται προκοπή. Ζω μέσα στη "χούντα" των Ελλήνων πολιτών και κάπου έχω αρχίσει να μην την παλεύω.

Με αφορμή τις πρόσφατες "προκλήσεις" της Μακεδονίας (Σκόπια για όσους δε γνωρίζουν) άρχισα να έχω πάλι τάσεις για εμετό. Στο κάτω κάτω της γραφής Μακεδόνας ήταν ο 'Αλεξ και αν θες και τη γνώμη μου (που δεν τη θες δηλαδή) χάρισμα τους. Πραγματικά δε βρίσκω λόγω να προσκυνώ χασάπηδες επειδή κατάφεραν να φτιάξουν μια "αυτοκρατορία"...

-Μα καλά τι είναι αυτά που λες? δε ντρέπεσαι καθόλου?
-Τι να σου πω ρε μάνα? Δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε να ντρέπομαι.

Όπου και να γυρίσω το βλέμμα μου συναντάω παπάδες. Με νύχια και με δόντια παλεύεις να διατηρήσεις τα πλούσια σε χοληστερίνη ήθη και έθιμα του τόπου μη και χάσεις την εθνική σου ταυτότητα. Τράβα και στην εκκλησία καμία-δυο φόρες το χρόνο, κάνε και καμιά κουτσή νηστεία μπας και συγχωρεθεί καμιά αμαρτία. Στο κάτω κάτω δεν ξέρεις ποτέ...μια θέση στον παράδεισο πάντα είναι χρήσιμη. Ελλάς Ελλήνων χριστιανών λοιπόν. Κάνεις θρησκευτικά στο σχολείο από την τρίτη δημοτικού μέχρι την τρίτη λυκείου, μη και δε σου γίνει συνείδηση το πόσο σημαντικό είναι να είσαι "καλός" χριστιανός. Αλλά και να μη γίνεις δεν πειράζει μωρέ. Οι εποχές που η καλή μας δυτική εκκλησία έκαιγε παγανιστές αγρότες και αιρετικούς διανοούμενους έχει περάσει (?). Το πολύ πολύ να σε αφορίσουν - τι δυστυχία...

-Ναι ρε φίλε. Εγώ στην τελική δε γουστάρω να είμαι το ίδιο με τον κάθε κωλοαλβανό και τον κάθε βρωμότουρκο.
-Sorry...εκείνοι νομίζεις ότι θέλουν να έχουν καμία σχέση μαζί σου?

Όπου και να γυρίσω τα αυτιά μου ακούω μπουζούκια. Η "ποιοτική" μας κρατική τηλεόραση αφιερώνει το "φιλέτο" της ζώνης της σε εκπομπές για το ελληνικό τραγούδι ενώ παράλληλα κάθε βράδυ τα σκυλάδικα ξεχειλίζουν από γαρίφαλα. Ακούς και κανένα "ξένο" που και που μη σε πουν και βλάχο. Λες και δεν είσαι. Ζήτω το ελληνικό τραγούδι λοιπόν. Ρίξε μια ζεμπεκιά και για μένα μεγάλε, γιατί έχω τη μέση μου και δεν μπορώ να σκύβω. Αν βαριέσαι όμως δεν πειράζει...το πολύ πολύ να σε πουν ξενέρωτο. Μην αγχώνεσαι όμως υπάρχουν μπόλικα μέρη στην Αθήνα που συχνάζουν "ξενέρωτοι". Πού ξέρεις, μπορεί και να σου αρέσουν - δε θες ούτε να το σκέφτεσαι...

-Ρε μαλάκα σαν πολλά δεν μας τα΄πες? Άμα δε γουστάρεις τράβα πίσω στην κωλοσκωτία σου.
-Όχι ρε μεγάλε. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να καταστρέφεις την παγκόσμια Αθήνα που χτίζω. Μπες μέσα στο διαστημόπλοιό σου και άντε τράβα να βρεις τους άλλους αγροteenagers στην τραχανοπλαγιά.

Όσες ξενέρες και να φάω δεν πτοούμε. Μπορεί ο πολιτισμός μου να κολυμπάει μέσα στα σκατά, αλλά δεν το βάζω κάτω γιατί απλά...γουστάρω. Γουστάρω τη θέα του Παρθενώνα από το ρετιρέ της Βούρβαχη, γουστάρω να πίνω καφέ Ασκληπιού και Διδότου γωνία, γουστάρω το δρομέα, τη στάση πανεπιστήμιο, τους "μαύρους" με τα cd και το cabrio σινεμά στη Μαυρομιχάλη. Γουστάρω να ακούω Τζούμα το πρωί, να διαβάζω Lifo, να οδηγώ στη Βουλιαγμένης και να χαζεύω τις γκόμενες στα bar.

-Και εσένα ποιος σου λέει ότι γουστάρουμε να διαβάζουμε τις μαλακίες που γράφεις ρε αγράμματε?
-Κανένας ρε ψηλέ. Άντε...τα λέμε...

Mind the gap between your soul and the platform

Καθώς το ξημέρωμα απλώνεται πάνω από τη μητρόπολη, ξεκινάει και το φρενήρες party της καθημερινότητας. Διαγωνισμοί χορού με έπαθλο τη θέση του parking, πρασινοκόκκινα φωτορυθμικά και μουσική από μπάντες πνευστών συνθέτουν το σκηνικό. Υπόγεια και παράλληλα αυτής της ολοζώντανης παράνοιας, εξελίσσεται ένα από τα πιο σαγηνευτικά παιχνίδια αισθήσεων της πόλης.

Η πρώτη εντύπωση που σου δημιουργεί το metro είναι ενός χώρου αποστειρωμένου από κάθε ήχο, οσμή και συναίσθημα. Αν δεν ήσουν κι εσύ τόσο βιαστικός θα μπορούσες να αφεθείς λίγο στη μαγεία του. Αν το καλοσκεφτείς, ίσως είναι ο μόνος χώρος οπού συναντιούνται οι πάντες σε ένα ραντεβού χωρίς μέρα και ώρα. Καρχαρίες με κουστούμια, νευρικοί διανοούμενοι, ντροπαλά φρικιά, γκόμενες από τα βόρεια, στιλάτοι κουλτουριάρηδες, ο καθένας, ο κανένας, εσύ κι εγώ. Όλοι ανταλλάζουμε αμήχανες ματιές, ακουμπώντας την άκρη του γυμνού μας ποδιού στη λίμνη του προσωπικού σύμπαντος του καθενός.

Αν αποβάλεις για λίγο τον κόσμο πού σου επιβάλουν τα μάτια σου, σίγουρα θα σε συνεπάρει το άρωμα από τα μαλλιά της κοπέλας που στέκεται μπροστά σου. Το έντονο after shave του κουστουμιού που μόλις μπήκε στο βαγόνι μπλέκεται με τη μυρωδιά της φρεσκοτυπωμένης εφημερίδας που βαστάει στο χέρι. Τα δάχτυλα του συρμού αρπίζουν τις μεταλλικές γραμμές και συνθέτουν μία υπνωτική μελωδία που σε αφήνει σχεδόν αδιάφορο για τον προορισμό σου.
Βγαίνοντας μέσα από αυτή τη δαιδαλώδη urbanισιτική μυρμηγκοφωλιά, οι εργάτες οι αντικρίζουν το φως του ήλιου σαν για πρώτη φόρα. Κινούνται βιαστικά για να προσθέσουν και τη δική τους ενέργεια στη γιορτή, να παίξουν τους δικούς τους ρόλους στη θεατρική παράσταση της Πέμπτης. Ο γλυκός αγώνα για επιβίωση στην πόλη έχει ξεκινήσει: "επόμενη στάση...αύριο".

Φτου και από την αρχή (ή 100 και 1 τρόποι για να κόψετε τη βασιλόπιτα χωρίς να κάνετε ρυτίδες)

Μιας και το 2007, όχι απλά μας χτυπάει την πόρτα, αλλά πλέον αράζει στο σαλόνι μας και πίνει το capuccino του, έφτασε η ώρα να θυμηθούμε, να κρίνουμε, να απογοητευτούμε, να ξεχάσουμε και (αν δε βαριόμαστε οικτρά) να αναθεωρήσουμε κάποιες αξίες μας. ΠΩΠΩ....ακόμα δεν ανοίξαμε το μάτι και μας πρήζει με τις μαλακίες του ο χοντρός. Όχι καλές μου φίλες, δεν είναι έτσι. Απλά σκεφτείτε το ενδεχόμενο να πάτε κομμωτήριο και να πετύχετε την κυρία από τον 2ο. Θα θέλατε να μάθει όλη η πολυκατοικία πόσο ντεμοντέ αξίες έχετε??? Συνεχίστε λοιπόν την ανάγνωση - ενδοσκόπηση and stop being SO 2006!

Προτού συνεχίσω αυτήν τη σύντομη παράθεση ιδεών και συναισθημάτων, θεωρώ πως έχω χρέος σε πρώτο επίπεδο να διασκεδάσω τις εντυπώσεις που ίσως να έχουν προκύψει μέχρι τώρα για το ύφος του κειμένου: μην ξενερώνετε και μην απελπίζεστε, δεν πρόκειται να διαβάσετε κάτι το σοβαρό(φανές) στις παρακάτω γραμμές. Σε δεύτερο επίπεδο, επειδή ειλικρινά δεν έχω ιδέα για το τι θα γράψω (γεγονός που δεν αναιρεί την προηγούμενη δήλωση...μην αγχώνεστε) πρέπει να σας προειδοποιήσω ότι υπάρχει ο κίνδυνος να μην καταλήξω κάπου. Whatever...δε μασάω και συνεχίζω ακάθεκτος!!!

30/12/2006 και αποφασίζω, αν και κάπως αργά, να μπω στο καταναλωτικό πνεύμα των εορτών. Ανάβω τσιγάρο προτού καν μπω στο αυτοκίνητο, βάζω μπρος, κολλάω το δάχτυλο στο ράδιο και ξεκινάω τη βόλτα μου στην παραλιακή λεωφόρο.

Φάση 1η: Τα μάτια μου τσούζουν. "Τι αρωσστιμένη που είναι αυτή η λιακάδα ρε πούστη μου μέσα στο καταχείμωνο, μήπως να το γαμήσω το παντελόνι και να πάω κατευθείαν moon για κανένα καφέ?...Όχι ρε μαλάκα, δεν είσαι σκλάβος της καφεΐνης και πρέπει επιτέλους να σταματήσεις να βρίζεις τόσο πολύ όταν σκέφτεσαι"

Φάση 2η: Η κυρία με το Saab στο Δ. "ΜΑ ΚΑΛΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ...ΠΙΟ ΑΡΓΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ" Όπως καταλαβαίνεις η μέρα έχει ξεκινήσει μυστηριωδώς μίζερα. "Τι ηλίθιος που είμαι και εγώ...λες και δε μπορώ να προσπεράσω. Μα γιατί βιάζομαι?" Καφές και εφημερίδα στο moon ίσως να μην ήταν και τόσο κακή επιλογή.

Φάση 3η: Παρκάρισμα. Ως γνήσιο τέκνο της Ελλάδας που έχει ρουφήξει άπειρα λίτρα γάλα από το βυζί της μαμάς πατρίδας, προσπαθώ να παρκάρω όσο πιο κοντά μπορώ στην είσοδο του καταστήματος, μη πτοούμενος από το αναμενόμενο χάος που επικρατεί. Εντοπίζω το ζευγαράκι που με τις τσάντες στα χέρια κατευθύνεται στο αυτοκίνητο..."αυτή η θέση είναι δική σου!!!" Βγάζω alarm και από το πρώτο δευτερόλεπτο έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι με την αναμονή. Οι τσάντες μπαίνουν στο πορτ-μπαγκάζ, το ζευγαράκι στο αυτοκίνητο και η έλλειψη καφεΐνης στο νευρικό μου σύστημα. Ξαφνικά...χαμούρεμα. ΜΑ ΚΑΛΑ ΤΩΡΑ ΒΡΗΚΑΝ?!?!?

Φάση 4η: Αηδία και στοχασμός: Η αηδία που ένιωσα με τον εαυτό μου, μου πρόσβαλε το "εγώ" σε τεράστιο βαθμό (314 ρε μαλάκες-ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ ΤΥΠΟΙ). Έφυγα ντροπιασμένος και μετά από μία σύντομη βόλτα στο parking, παράτησα κάπου το αμάξι και κατευθύνθηκα προς την είσοδο του καταστήματος. "Μα καλά δε ντρέπομαι ΚΑΘΟΛΟΥ!?!?!" Είκοσι λεπτά αργότερα βγαίνω από την ίδια πόρτα ακόμα προβληματισμένος με το πρόσφατο συμβάν.


Για όσους με γνωρίζουν βρίσκομαι πλέον σε μία κρίσιμη ηλικία που δυστυχώς είναι πλέον πιο κοντά στα 30 παρά στα 20. Μήπως το χαμούρεμα στο αυτοκίνητο με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι μεγαλώνω και πουριτανεύω? Μπα δεν είναι αυτό. Καλά κάνουν τα παιδία και χαίρονται τον έρωτά τους ανά πάσα στιγμή. Ρε μπας και γίνομαι γεροπαράξενος και εκνευρίζομαι με μαλακίες? Σώπα μωρέ, απλά ξύπνησες στραβά σήμερα. Το μόνο σίγουρο Kou είναι ότι μεγαλώνεις. Κατά ένα περίεργο τρόπο οι υπαρξιακοί-ηλικιακοί μου προβληματισμοί που πυροδοτήθηκαν από ένα φιλί, σε συνδυασμό με την επικείμενη αλλαγή του έτους με βάζει σε σκέψεις γύρω από τις διαφορές που έχει η γενιά μου από την πιο φρέσκια και σε ένα τριπάκι γενικότερης αυτοκριτικής και αναθεώρησης αξιών.

Αν το καλοσκεφτείς πάντως φίλε τα πράγματα εξελίσσονται με περίεργο τρόπο. Η αλάνα έγινε σκέτο LAN, η sexy ματιά έχει αντικατασταθεί με την αντίστοιχη κίτρινη φατσούλα στο msn και οι ευχές για καλές γιορτές έρχονται αποκλειστικά με sms. Πάλι καλά να λέμε που υπάρχουν και μερικά παιδιά που πηδιούνται ακόμα στις τουαλέτες και στις αίθουσες. Τι? διαφωνείς? Σε έχω πιάσει στα πράσα να χαζεύεις πρόστυχα τα επίμαχα videos. Είναι υπερβολή το τσιμπούκι μπροστά στην παρέα ε? Ε καλά τότε, ψάξε στο internet για το video με την εκτέλεση.


Χρόνια πολλά