Καλοκαιρινά ρομάντζα και μία ‘πρωτοχρονιά’ μέσα στο φθινόπωρο

Cocktails στο Καλυψώ

-Έλα ρε δικέ μου, μην είσαι έτσι τώρα. Έχουμε έρθει εδώ παρεάκι διακοπές όλοι μαζί μετά από τόσα χρόνια και εσύ είσαι μυστήριος;!

-Καλά σου λέει ρε μαλάκα Νίκο. Στην Πάρο είμαστε. Πού θες να βγούμε δηλαδή; Αφού τα ωραία γκομενάκια σ’ αυτά τα clubs πάνε… πώς να το κάνουμε τώρα;!

-Έχετε λυσσάξει ρε κωλόπαιδα! Χτες μέχρι τις 5 το πρωί δεν ήμασταν εκεί με τα σκυλοpop να βαράνε μέσα στ’ αυτί μας; Τέλος πάντων… Σας το λέω από τώρα όμως, ότι αύριο θα πάμε στο άλλο το μπαράκι που περάσαμε απ’ έξω χτες. Μια χαρά μουσικούλα έπαιζε και μια χαρά κόσμο είχε.

-Καλά καλά…

Αυτό που απασχολούσε τον Νίκο δεν ήταν ούτε η μουσική, ούτε το ξενύχτι, ούτε το γεγονός ότι με το στυλ και το ντύσιμό του αισθανόταν σαν τη μύγα μες’ στο γάλα σ’ αυτά τα μαγαζιά. Και ο λόγος που εκείνο το βράδυ είχε φάει σκάλωμα, και ήθελε να πάει πάση θυσία στο ‘εναλλακτικό’ μπαράκι με τους ξένους τουρίστες, λίγη σχέση είχε με την ποιότητα της προσφερόμενης διασκέδασης. Τι ήταν όμως;

Ένα φευγαλέο βλέμμα που προσγειώθηκε πάνω στο δικό του, και που ο πράσινος πάγος του, του έκοψε την ανάσα. Μία διάφανη ύπαρξη που ο ανελέητος Ελληνικός ήλιος είχε τραυματίσει. Ένα σχεδόν μελαγχολικό χαμόγελο από αυτά που τον έκαναν να αναθεωρεί τις ξενέρωτες ορθολογικές του απόψεις περί κεραυνοβόλου έρωτα. Είχε πιστέψει ότι αν πήγαινε εκεί το βράδυ θα τη συναντούσε. Ένα ραντεβού συμφωνημένο με μία ματιά. Δεν το πίστευε ότι περνούσαν τέτοιες ανοησίες από το μυαλό του…. αλλά… η παρέα είναι παρέα… και η παρέα θέλει ‘trendy’ καταστάσεις.

Όμως ο Έρως, ο γιός της Αφροδίτης, αυτή η bisexual, στρουμπουλή τερατογενής διασταύρωση μεταξύ ανθρώπου και περιστεριού είχε άλλα σχέδια… αχ ο Έρως!!!!

Ο ανυποψίαστος μας ήρωας, βόλεψε την ξινισμένη του διάθεση σε ένα σκαμπό εντός εκτός και επί τα αυτά της μπάρας. Το είχε πάρει απόφαση ότι μόνο με ένα αξιοσέβαστο αριθμό, αμφιβόλου ποιότητας, gin & tonic θα ‘πάλευε’ άλλη μία γυφτοhiphopμπουζουκοντιμπιντάι extravaganza. Μόλις έχασε το ενδιαφέρον του από το λεμονάκι που έπλεε στο μισοτελειωμένο του πότο άρχισε να εξετάζει το χώρο. Σορτσάκια, ανοιχτά πουκάμισα, mojitos, μπούτια, βυζιά, gel, νύχια, μαλλιά, μπράτσα, κώλοι, μα… Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι λίγα μέτρα μακριά του καθόταν αυτή. Εμφανώς βαριεστημένη αλλά τόσο απλή, τόσο όμορφη!

Ρούφηξε ένα τρίτο, ίσως τέταρτο, στα σβέλτα για να πάρει θάρρος, ξεπέρασε το κόμπλεξ των τριών αποτυχημένων προσπαθειών για την κατάκτηση του proficiency, ανασύνταξε τις σκέψεις του για να μην ξεφουρνίσει καμία χοντράδα, σαν αυτές που συνηθίζει όταν μιλάει μεθυσμένος σε κορίτσια μαζί με τους κάφρους τους φίλους του, και βουρ!

-Γειά.. χάι*

-hi!

- Μάι νέιμ ιζ Νίκος… άι σο γιού λαστ νάιτ ατ δατ μπαρ…ριμέμπερ? Άι γουάζ γουάντερινγκ ιφ γιού γουντ λάικ του χαβ α ντρινκ γουίθ μι…**

-… ehh… je suis désolé Nicolas mais je parle juste un peu d’anglais. Parle-tu francais?***

-..εε…Ζακ Κουστώ?!****

Βράχια από κομπόστα

Η Ειρήνη σταμάτησε το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου γιατί κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν άργησε να βρει το πρόβλημα που δεν ήταν άλλο από ένα τρύπιο λάστιχο.

-Πάλι ρε γαμώτο;!

Φυσικά δεν είχε ιδέα πώς να το αλλάξει και η σκέψη του κηρύγματος που θα εισέπραττε από τον μικρό αδελφό της αν τον έπαιρνε τηλέφωνο γιατί ‘είσαι πια 30 χρονών γομάρα και δεν έχεις μάθει ακόμα να αλλάζεις ένα γαμω-λάστιχο ρε πούστη μου… και κάθε φορά τρέχω εγώ σαν τον μαλάκα’, την έκανε να αναθεωρήσει τη στρατηγική της.

Πριν καλά καλά αποφασίσει τι έπρεπε να κάνει μία μηχανή σταμάτησε δίπλα της.

-Γειά! Όλα καλά;

-Ε.. να μωρέ… λάστιχο..

-Μου επιτρέπεις να σε βοηθήσω; Πέτρος

-Σ’ ευχαριστώ πολύ Πέτρο! Ειρήνη

Τα υπόλοιπα πάνω κάτω μπορείτε να φανταστείτε πώς εξελίχθηκαν. Ο Πέτρος επαγγελματίας φωτογράφος και αναρριχητής, βρισκόταν στην Κάλυμνο για να σκαρφαλώσει και να φωτογραφήσει κάποιες διαδρομές. Η Ειρήνη παραθέριζε στο εξοχικό της όπως κάθε χρόνο. Με αφορμή το σταυρό και το γρύλο, το απαραίτητο flirt παίχτηκε δεξιοτεχνικά και από τις δύο πλευρές. Η ροζ ισοπαλία βρήκε τον Πέτρο το ίδιο κιόλας βράδυ καλεσμένο στο εξοχικό της Ειρήνης για prive δείπνο, προς ανταπόδοση της ιπποτικής οδικής βοήθειας.

Αφού ξεπέρασε την πρώτη γλυκιά αναστάτωση της καινούριας σαγηνευτικής γνωριμίας, συνειδητοποίησε ότι τα προβλήματά της για την ημέρα δεν είχαν τελειώσει. Η ώρα ήταν ήδη περασμένες δύο, ο Πέτρος θα ερχόταν κατά τις εννέα και η Ειρήνη έπρεπε να φροντίσει πάνω απ’ όλα να δείχνει κουκλάρα. Έλα όμως που έπρεπε να τον ταΐσει και κάτι τον άνθρωπο. Η γνωστή και δοκιμασμένη καβάντζα της μαμάς δεν έπαιζε, και το ενδεχόμενο φαγητού απ’ έξω δεν της αρκούσε. Ήθελε να εντυπωσιάσει, παρόλο που το μόνο πράγμα που ήξερε να φτιάχνει ήταν παγάκια. Δεν πτοήθηκε όμως! Πήγε στο super market της περιοχής και ξεκίνησε να φορτώνει το καρότσι με υλικά για κάτι ‘ψαγμένο’ και ‘κουλτουριάρικο’. Η υπάλληλος την κοίταζε παράξενα καθώς αράδιαζε το χοιρινό, την κομπόστα βερίκοκο, το ντόπιο κατσικίσιο τυρί και τα αράπικα φιστίκια πάνω στο ταμείο.

Οι ώρες πέρασαν, η Ειρήνη μας μεταμφιέστηκε σε μία αιθέρια νεράιδα, η γαστρονομική νάρκη που ψηνόταν στο φούρνο ήταν έτοιμη να εκραγεί και ο Πέτρος κατέφθασε καβάλα στην άσπρη μηχανή του. Η βραδιά εξελισσόταν όμορφα. Ο Πέτρος γέμιζε τα ποτήρια, η Ειρήνη του έδειχνε λίγο αμήχανα τις φωτογραφίες που τράβηξε από τις διακοπές με τις φίλες της, καθώς οι περισσότερες ήταν κάτι κουνημένες αηδίες, και τα πεπτικά υγρά είχαν ξεκινήσει το καταστροφικό τους ταξίδι… ώσπου…

-Πέτρο είσαι καλά; Εσύ έχεις γίνει κάτασπρος!

-Εχμ… λίγο το στομάχι μου… δεν είναι τίποτα

Τι ‘τίποτα’ καημένε;! Κατάπιε από ευγένεια ο νεαρός αθλητής το φονικό παρασκεύασμα, και μετά από μία διαολεμένη κούρσα μέσα στο αυτοκίνητο της Ειρήνης, μεταξύ στροφών και βίαιων αποβολών μερικώς χωνευμένης τροφής από τη στοματική κοιλότητα, το ραντεβού συνεχίστηκε στο νοσοκομείο!

Φθινοπωρινή Πρωτοχρονιά

Ξέρω ότι ψοφάτε να μάθετε τι απέγινε ο Νίκος με τη Monique και η Ειρήνη με τον Πέτρο. Όσο cool και να μου το παίζετε, κατά βάθος αυτά τα γλυκανάλατα γουστάρετε όλοι. Ο Νίκος με τη βοήθεια των μεταφραστικών υπηρεσιών της ελληνίδας φίλης της Γαλλιδούλας κατάφερε να περάσει από τη γλώσσα του σώματος στη δική του και της Monique, και να εξελίξει το ειδύλλιο. Αυτή τη στιγμή ψάχνει για φροντιστήριο Γαλλικών στους Αμπελόκηπους και για πτήσεις για Παρίσι μέσα στο φθινόπωρο. Ο Πέτρος ευτυχώς έχει αναρρώσει και μέσα στο Σεπτέμβρη ξεκινάει μαθήματα πρώτων βοηθειών. Η Ειρήνη παρακολουθεί μαθήματα μαγειρικής και ιδιαιτέρα σεμινάρια φωτογραφίας που της παραδίδει ο Πέτρος!

Μη μου πείτε αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι ότι δε σας έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο στις καλοκαιρινές σας διακοπές;! Και επιστρέφετε όλοι στις ζωές σας και όλο αποφασιστικότητα μονολογείτε:

-Ε λοιπόν από Σεπτέμβρη θα..

Τι θα;! Πάτε γυμναστήριο; Μάθετε να παίζετε φαγκότο; Εντρυφήσετε στον Πολωνικό κινηματογράφο; Εκπαιδεύσετε θαλάσσιες χελώνες; Γράψετε μία νουβέλα; Έχετε άπειρες επιλογές απ’ ότι καταλαβαίνετε. Εγώ από Σεπτέμβρη θα ξαναξεκινήσω να γράφω στο blog μου!

ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ!!!!

*χάι (hi) – γειά

** My name is Nikos… I saw you last night at that bar…remember? I was wondering If you would like to have a drink with me –Το όνομά μου είναι Νίκος… σε είδα χτες το βράδυ σ’ εκείνο το μπαρ… θυμάσαι; Αναρωτιόμουν αν θα ήθελες να πιούμε ένα ποτό μαζί

***Λυπάμαι Νικόλας μα μιλάω πολύ λίγα αγγλικά. Μιλάς γαλλικά;

**** Ζακ Κουστώ (Jacques Cousteau )

Η ιστορία μία κοπάνας

Με ένα σχεδόν ένοχο μειδίαμα στα χείλη, σαν αυτό που κάποτε υπήρχε στο πρόσωπο μου όταν αποφάσιζα ότι προτιμούσα να πάω για μπιλιάρδο παρά να κάνω φυσική και αρχαία στο σχολείο, στάθηκα στην κυλιόμενη σκάλα του μετρό του Πανεπιστημίου.

‘Τι εφεύρεση και αυτή…;’ ‘Τελικά η ανθρώπινη τεμπελιά έχει γεννήσει σπουδαία πράγματα…’

Ήταν Παρασκευή μεσημεροαπόγευμα, και με πρόφαση μία ανόητη υποχρέωση που έπρεπε να τακτοποιήσω, έκανα ‘κοπάνα’ από το γραφείο καμιά-δυο ώρες πριν από την προβλεπόμενη ώρα αναχώρησης. Αφού μέσα σε δέκα λεπτά είχα ξεμπερδέψει, κοντοστάθηκα στη γωνία Χ. Τρικούπη και Ακαδημίας και προσποιήθηκα ότι ψάχνω για κάποιο σοβαρό λόγο να μην πάω για καφέ. Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα είχα ψάξει όλες μου τις τσέπες και όπως ήταν αναμενόμενο ο λόγος αυτός δε βρέθηκε πουθενά! Έβγαλα τις high-tech designάτες ψείρες από το κεφάλι μου, τις κάρφωσα στα αφτιά μου, πάτησα το play και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα να ανηφορίζω την Ασκληπιού, το φυσικό σύνορο ανάμεσα στους δύο τόσο διαφορετικούς κόσμους του κέντρου της πόλης.

Απογοήτευση…όλα τα τραπεζάκια πιασμένα.

‘Μα καλά ρε π$&%^η μου…κανένας δε δουλεύει σ’αυτή τη χώρα;;;!!!’

Η διάθεσή άρχισε να παίρνει το χρώμα της μούχλας καθώς έπρεπε να δώσω άμεσα απάντηση σε ένα εξαντλητικό δίλλημα…

‘Εξάρχεια ή Κολωνάκι;’

Well…οι μέρες ήταν γιορτινές και είπα να μη σκοτώσω τον ανυπόμονο καταναλωτή μέσα μου διαβάζοντας κανένα από αυτά τα συνθήματα που γράφουν οι ‘αριστεριστές-αντιεξουσιαστές’ στους τοίχους. Σκουφά αντί για Ναβαρίνου λοιπόν και skip γιατί αυτό το τραγούδι το’χα ακούσει 789 φορές τις τελευταίες μέρες.

Επιτυχία!!! Αν και η υποψία μου ότι σήμερα αποφάσισαν όλοι να πάνε για καφέ αντί στις δουλειές τους είχε γίνει πλέον βεβαιότητα, εντόπισα ένα τραπεζάκι στο αγαπημένο μου café! Με κινήσεις μπαλέτου που θα εντυπωσίαζαν ακόμα και τον Αλέξη Κωστάλα, γλίστρησα ανάμεσα στους επίδοξους αλλά και αναποφάσιστους μνηστήρες του, και με ένα τριπλό tolup σε συνδυασμό με διπλό lutz το καβάντζωσα. Η πολύ νόστιμη σερβιτορούλα κατέφθασε για την παραγγελία όσο ακόμα ξεφορτωνόμουν το παλτό μου και κάπου μέσα μου άρχισα να αισθάνομαι την πολυπόθητη γαλήνη.

‘Εδώ είμαστε!’

Σε ελάχιστο χρόνο ένας περίπλοκος μηχανισμός που περιείχε το τσάι μου ήταν στο τραπέζι, και αφού επιστράτευσα όλες μου τις γνώσεις γύρω από τη μηχανική για να καταλάβω πώς διάολο λειτουργεί αυτή η μ^%^&*α, άφησα την επαναστατική διάθεση της μύτης μου στην άκρη και της επέτρεψα να παραδοθεί στην ηδονική δικτατορία του αρώματος του Earl Grey.

Βυθισμένος στη σκέψη πως όλα ήταν τέλεια, βρέθηκα να χαζεύω τους περιέργους σχηματισμούς που η νωχελική κίνηση του κουταλιού μου δημιουργούσε στο περιεχόμενο της κούπας. Δεν είχα ακόμα όρεξη να ανοίξω το free press που κουβαλούσα και έτσι είπα να αφήσω τον εαυτό μου να γίνει ελαφρά αδιάκριτος κάνοντας για λίγο τα ‘στραβά αυτιά’.

Σε δύο σκαμπό στο bar δύο κοπελίτσες προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν το τι μπορεί να σημαίνουν οι τελίτσες-τελίτσες-τελίτσες που ο Χ έβαλε στο τέλος του SMS ή κάτι τέτοιο. Η συζήτηση δε μου κράτησε το ενδιαφέρον και έστρεψα τα ραντάρ μου αλλού. Στο διπλανό τραπεζάκι η κουβεντούλα ήταν άκρως ενδιαφέρουσα!! Η νεαρή και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις μεγαλοαστή μητέρα, εξαντλημένη από τις αγορές στα τοπικά καταστήματα, μοιραζόταν με τους φίλους της τους προβληματισμούς της για την εικόνα και το γενικότερο physique του στήθους της μετά τον απαιτούμενο θηλασμό. Οι χλιδάτοι χαραμοφάηδες που απάρτιζαν την παρέα της, έχοντας κάνει το προσποιητό ενδιαφέρον τέχνη, έδιναν συμβουλές ενώ φαντασιώνονταν ‘μακροβούτια’ στο αριστοκρατικό της αιδοίο.

‘Α ρε Κολωνάκι αθάνατο!!!’

Αποφάσισα ότι ο ρόλος του Μεγάλου Αδελφού δε μου πάει και αφιερώθηκα στο περιοδικό μου. Λίγη ώρα αργότερα ο κολλητός που βρισκόταν στην Αθήνα για δουλειές έκανε την εμφάνισή του στην πόρτα. Δίπλωσα το ανάγνωσμα, του έγνεψα και κοίταξα την ώρα στο κινητό μου. Περασμένες πέντε…ήταν πλέον Σαββατοκύριακο!

Μία από τα ίδια…

Η επόμενη μέρα των εκλογών με βρίσκει στο γραφείο να τεμπελιάζω και να γράφω ένα από τα εκατοντάδες post σχετικά με τη ‘γιορτή της δημοκρατίας’ που όλοι μαζί απολαύσαμε τις τελευταίες εβδομάδες, με αποκορύφωμα τη χτεσινή βραδιά. Βλέπετε ο ‘γάτος’ έχει βγει για ‘εξωτερικές εργασίες’ και είπα ως ‘ποντίκι’ να χορέψω λίγο κι εγώ. Ντροπή μου. Έτσι θα πάει μπροστά αυτός ο τόπος; Any way…

Λοιπόοοον…δεν έχω καμία διάθεση να αρχίσω να γράφω βαρετές μαλακίες για εκλογικά αποτελέσματα, το μέλλον της χώρας, δελφινισμούς και άλλες τέτοιες ανοησίες. Θα προτιμήσω να χρησιμοποιήσω την υπόλοιπη σελίδα με έναν τρόπο που να μην κουράσει τον αναγνώστη (ναι καλά…), να του ερεθίσει τη σκέψη (χαχαχα) και αν γίνεται να τον κάνει να προβληματιστεί λίγο (…). Θα σας παραθέσω λοιπόν μερικά γεγονότα που με έβαλαν σε σκέψη χτες κατά τη διάρκεια του μετεκλογικού καφέ-σουβλακίου-μπύρας, και δεν κρύβω ότι με απογοήτευσαν ελαφρός. Πριν ξεκινήσω όμως πρέπει να παραθέσω δύο πληροφορίες:

1. Στις χτεσινές εκλογές ψήφισα αυτό που μου έλεγε η καρδιά και το μυαλό μου και ομολογώ ειλικρινά ότι δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν ήταν η ‘σωστή’ επιλογή. Ψήφος στο qu-qu-e (άκυρο για όσους δεν κατάλαβαν) με τη χρήση ενός ηλίθιου ευφυολογήματος που μου’ρθε στο λιγοστό μυαλό μου εκείνη τη στιγμή.

2. Παρόλο που είμαι λίγο πολιτικά απογοητευμένος από μερικούς φίλους, που πιθανό να διαβάσουν αυτό το post, δε νομίζω ότι (από μεριά μου) κάτι τόσο ‘ανόητο’ όπως η ψήφος του καθενός μπορεί να αποτελέσει σοβαρή αιτία για να χαλάνε οι καρδιές μας. Τέλος πάντων…ακόμα δεν ξεκίνησα και πάει η σελίδα που λέγαμε.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ως άνθρωπο που λίγο-πολύ αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του, βλέπω καρεκλολάγνους λαοπλάνους πολιτικούς, αραχτούς μικροαπατεωνίσκους δημόσιους υπαλλήλους, οργισμένους αγρότες μέσα σε Mercedes, αυθαίρετα μέσα σε καμένα δάση και πάνω σε παραλίες κλπ κλπ. Από την άλλη βλέπω συνταξιούχους, συνδικαλιστές, φοιτητές και πολίτες γενικότερα να κατεβαίνουν στους δρόμους, να διαδηλώνουν (δικαίως ή αδίκως), να δυσανασχετούν και να μιλούν για καλύτερες συνθήκες σε ότι είναι αυτό που τους καίει τέλος πάντων. Και πες…άντε και τη δώσαμε την ευκαιρία και μια και δυο και τρεις φορές και στα δύο μεγάλα κόμματα. Και πάλι άντε και η δεξιά και η αριστερά είχαν έντονα συναισθηματικά προφίλ στις συνειδήσεις του κόσμου μέχρι πριν μερικά χρόνια. Από εδώ και πέρα τι γίνεται όμως;;;

Κάθομαι και συλλογίζομαι λοιπόν ότι αν εξαιρέσεις τα παιδιά εκείνα που έχουν κάποιο άμεσο συμφέρον, και εκείνα που δεν έμαθαν να ξεχωρίζουν το γήπεδο από την πολιτική, οι υπόλοιποι μορφωμένοι κατά τους τύπους και σκεπτόμενοι νέοι, θα κάνουν έστω και την απόπειρα για τη διαφορά. Και θα με ρωτήσετε τώρα ποια είναι αυτή η διαφορά. Δεν μπορώ να το ξέρω, αλλά όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον, με το να ψηφίζεις τα κόμματα που συντηρούν την κακοδιαχείριση και την απάτη όντας κυβέρνηση, ή με το να στηρίζεις, ανούσια, με την ψήφο σου, ‘μικρά’ κόμματα που προβάλουν θέσεις ακραίες, απαιτήσεις εξωπραγματικές ή έστω ‘ωραίες ιδέες’ χωρίς κανένα ουσιαστικό πλάνο πραγματοποίησής τους μόνο και μόνο για αντίδραση, δε νομίζω ότι αλλάζει τίποτα.

Και περνάω στα προσωπικά μου χτεσινά βιώματα για να ολοκληρώσω επιτέλους αυτή τη βαρετή μπούρδα που γράφω. Χθες υπήρξα μέλλος μιας αρκετά μεγάλης παρέας από νέα παιδιά σαν κι εμένα, και έφτασαν στα αυτιά μου συζητήσεις (από ψηφοφόρους των δύο μεγάλων κομμάτων) για το αν το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ έχουν βλάψει πιο πολύ την Ελλάδα ως επιχειρήματα για το ποιος είναι καλύτερος για να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο (???). Έμαθα ότι κάποιοι φίλοι προτίμησαν το ξεχασμένο στην εποχή του Στάλιν, ΚΚΕ για τη ‘μαχητικότητά’ του υπέρ των καταπιεσμένων εργαζόμενων, όταν οι αντιπροτάσεις του συγκεκριμένου κόμματος δε γίνεται να εκφράζουν λογικούς ανθρώπους (?????). Υπήρξαν και εκείνοι που επέλεξαν το ‘εναλλακτικό’ ΣΥ.ΡΙΖ.Α, του οποίου το πρόγραμμα διάβασα σε μία απέλπιδα προσπάθεια να βρω κάτι να ψηφίσω. Απογοήτευση και εκεί μιας και ήταν ο χώρος που μου ήταν ανέκαθεν πιο συμπαθής και δε βρήκα πουθενά τη ρεαλιστική ριζοσπαστικότητα που αρμόζει στην ελληνική πραγματικότητα.

Αποφασίσαμε λοιπόν όχι μόνο να δεχτούμε το ‘παιχνίδι’ αλλά να του δώσουμε και ένα μεγαλοπρεπές ΟΚ για να συνεχίσει να κάνει την καθημερινότητά μας όλο και πιο μίζερη. Γιατί ρε παιδιά;;;

Sorry κοπελιά, μάλλον έχεις βάλει την πετσέτα σου πάνω στα μπαλάκια μου…

Άλλο ένα πρόβλημα της πολυκοσμίας στις παραλίες των γραφικών νησιών μας, ή μία ακόμα πρόστυχη ατάκα του ηλιοκαψαλισμένου καμακίου που ψάχνει τάχαμου τάχαμου τα μπαλάκια για την ρακέτα (προέκταση του πέους) του; Όπως και να’χει καλοδεχούμενο είναι μιας και όλοι και όλες ‘κρα’ κάνουμε για το καλοκαιράκι.

Και δε μιλάω μόνο για τις δέκα ψωρομέρες που θα πας διακοπές κάπου (προφανώς και δεν αναφέρομαι σε κάτι προνομιούχους νεαρούς επιχειρηματίες του κράτους του Κολωνακίου και των περιχώρων)….όχι…Ένα καλοκαίρι ξεκινάει πάντα από το προηγούμενο καλοκαίρι. Είναι σαν τη δευτέρα παρουσία (βοήθειά μας) ένα πράμα. Ξέρεις πάνω-κάτω τι θα παίξει και το περιμένεις πως και πως. Εκτός βέβαια και αν είσαι καμία από αυτές τις καταραμένες ψυχές που θα καταλήξουν στο πυρ το εξώτερο ή στην προκειμένη μόνη στο διαμέρισμα στην κυψέλη, χωρίς άδεια και με τον γκόμενο να κάνει διακοπές με ‘φίλους’ σε κάποιο μέρος που τα κινητά δεν πιάνουν βρε μωράκι μου.

Any way… ξέρω ότι δεν έχετε πολύ χρόνο να διαβάζετε τις μαλακίες που γράφω μιας και πρέπει να προλάβετε το καράβι, και εγώ εδώ που τα λέμε, δεν έχω καμία όρεξη να γράψω άλλο ένα κείμενο για έρωτες, καρπούζια, παραλίες και παγωτά. Έτσι και αλλιώς δεν είναι αυτός ο σκοπός του σύντομου post μου. Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να θυμίσω σε μερικούς από σας μία τελευταία υποχρέωση που έχετε πριν φύγετε για τις διακοπούλες σας.

Καθώς το πλοίο αναχωρεί από το λιμάνι, καθώς μπαίνεις στην εθνική οδό, καθώς το αεροπλάνο παύει από να ακουμπάει το έδαφος, κοίτα για μία στιγμή προς τα πίσω. Δώσε ένα τελευταίο φιλί στην μάνα και ερωμένη σου και υποσχέσου της ότι θα επιστρέψεις σύντομα. Εξάλλου αυτή, η Αθήνα, θα σε περιμένει για άλλο ένα ζεστό και υγρό χειμώνα γεμάτο στοργή, λαγνεία και παράνοια.

Καλό ταξίδι.

Και τώρα….τίποτα…

Η επόμενη μέρα της συγκέντρωσης έξω από τη Βουλή με βρίσκει λίγο πικραμένο. Όχι πως δεν περίμενα να συναντήσω αυτά που συνάντησα, αλλά κάποιος κάποτε είχε πει ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Αν δεν το έχετε ήδη καταλάβει, αναφέρομαι στην προσέλευση του κόσμου. Δεν έχει νόημα να αρχίσω να μακρηγορώ πάλι για τη σημαντικότητα της ενεργής συμμετοχής μας και της αλλαγής του τρόπου ζωής μας για να προστατέψουμε αυτόν τον ριμαδο-πλανήτη, αλλά όσο να’ναι χτες μου γεννήθηκαν κάποιες απορίες.

Μα πού είναι όλοι;;;; Πού είναι οι φοιτητές (φιλόδοξοι μελλοντικοί δημόσιοι υπάλληλοι) που κλείνανε όλο το κέντρο επί μέρες είτε για να εμποδίσουν την ανωτατοποίηση των ΤΕΙ είτε για να αποτρέψουν την θέσπιση αναγνωρισμένων ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα μη και προοδεύσουμε λίγο…; Μάλλον έτρωγαν τα ντολμαδάκια της μαμάς και διάβαζαν για την εξεταστική…..

Πού είναι αυτοί που κατακλύζουν τους δρόμους για να μην πούμε τα Σκόπια Μακεδονία και για να συνεχίσουμε να έχουμε ‘Χριστιανός Ορθόδοξος’ γραμμένο στις ταυτότητές μας; Μάλλον συνεχίζουν να φωνάζουν συνθήματα, αλλά συνθήματα τύπου γηπέδου στο συνέδριο του κόμματος.

Πού είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι που κάθε τρεις και δύο διαδηλώνουν για 100 € παραπάνω σύνταξη και για τα λεφτά των ταμείων και τα ομόλογα; Μάλλον κάθονται με τα σώβρακα στον καναπέ κάτω από το air condition και βλέπουν επαναλήψεις στην τηλεόραση.

Αυτό που με προβληματίζει στην προκειμένη περίπτωση είναι η ψευδαίσθηση που έχουμε σ’αυτή τη χώρα ότι έχουμε τάχα μου κάποιο πολιτισμό. Λες και πολιτισμός είναι μόνο οι Ολυμπιακοί Αγώνες και οι παραστάσεις στην Επίδαυρο. Τελικά μήπως μας αξίζει να ζούμε σε μία καμένη και καταπατημένη πραγματικότητα; Κύριοι σας αξίζει η μιζέρια σας, τουλάχιστον μην αυθαιρετείτε πάνω στις δικές μας ζωές.

Και τώρα???

Τρίτη σήμερα, 3 Ιουλίου 2007, κάηκε η Πάρνηθα και τα emails με τις φλόγες, τη στάχτη και τα απανθρακωμένα ζώα γεμίζουν το inbox μου. Δε λέω, μία μορφή ευαισθητοποίησης είναι και αυτή αλλά από εδώ και πέρα τι κάνουμε; Αρκεί να κατηγορούμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας ότι κάνουμε επανάσταση του καναπέ και αντίσταση μέσω emails και blogs (όπως κάνω τώρα κι εγώ δηλαδή); Έτσι όπως το κόβω, σε πολύ λίγα χρόνια η ζέστη θα είναι τόσο έντονη που και να θέλουμε, δε θα μπορέσουμε να κάνουμε τίποτα άλλο από το να διαμαρτυρόμαστε εκ του σαλονιού, αγκαλιά με το κλιματιστικό.

Λοιπόν παιδιά καλά και τα mails αλλά δεν λένε απολύτως τίποτα. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε ότι αν δεν ΚΑΝΟΥΜΕ κάτι, τίποτα δε θα αλλάξει προς το καλύτερο, πόσο μάλλον στη χώρα που ζούμε που έχουμε μία τάση για κατήφορο. Μέσα στη φρενίτιδα γύρω από το καταστροφικό αυτό συμβάν, άκουσα ότι την Κυριακή 8 Ιουλίου και ώρα 7 το απόγευμα θα γίνει μία συγκέντρωση έξω από τη Βουλή με κεντρικό θέμα τη προστασία των δασών και του περιβάλλοντος γενικότερα, αποκομμένη από κάθε πολιτική σκοπιμότητα.

ΛΑΘΟΣ

Η πολιτική σκοπιμότητα υπάρχει και πρέπει να υπάρχει, αρκεί να είναι προσανατολισμένη στο να δείξει στους πολιτικούς αρχηγούς ποιο θα είναι το πολιτικό κόστος αν δεν λάβουν τα μέτρα τους. Και δε μιλάω μόνο για την αναδάσωση της κάθε ‘Πάρνηθας’ αλλά ακόμα και για το γκρέμισμα του κάθε γαμημένου αυθαίρετου εκεί που κάποτε υπήρχε δάσος, παραλία κλπ., για την αστυνόμευση των δέκα κωλονόμων που έχουμε σ’αυτό το μπουρδέλο που λέμε Ελλάδα μπας και δεν καταλήξουμε να κυκλοφορούμε με κελεμπίες τα καλοκαίρια πάνω σε καμήλες. Τέλος πάντων…αν δε σας πειράζει αυτήν την Κυριακή να μην πάτε στην παραλία, πάμε μια βόλτα από το κέντρο μπας και καταφέρουμε να αλλάξουμε έστω και λίγο τη ροή των πραγμάτων. Εγώ λέω να περάσω από εκεί…

Αυτά προς το παρόν…θα σας ξαναστείλω αυτό το mail σε λίγους μήνες γιατί πολλοί από εσάς, όταν φτάνουν οι εκλογές, φαίνεται να ξεχνάτε τι συμβαίνει στη χώρα μας εδώ και πολλά-πολλά χρόνια που μας κυβερνάνε 2-3 σόγια.

Ελπίζω να τα πούμε από κοντά την Κυριακή!

Σας φιλώ όλους

Γιώργος – Kou – qu – Cookie – ή όπως αλλιώς προτιμάτε

Ο σοσιαλισμός στον 21ο αιώνα: To φαινόμενο του αναπτήρα

Είμαι που λες αραχτός στον καναπέ μου και πίνω τη φραπεδιά μου με τη μισή ζάχαρη (είμαι σε φάση δίαιτας βλέπεις….προσπαθώ να περάσω στην κατηγορία ‘άνθρωπος’ από την κατηγορία ‘μαστόδοντο’ που βρίσκομαι εδώ και 27 χρόνια), και χαζεύω καμιά μαλακία στην τηλεόραση. Σχεδόν δύο χρόνια πριν όμως, βρισκόμουν σε μία μικρή πόλη της Σκωτίας, αραχτός πάλι σε έναν άλλο, μαύρο δερμάτινο καναπέ, και έπινα τον αχτύπητο nes μου συνοδεία με ένα πακέτο τσιγάρα. Τότε που λες κάπνιζα σαν τον αράπη, μην κοιτάς τώρα που προσπαθώ να το ‘ελαττώσω’ μπας και ζήσω πάνω από 40 χρόνια. Any way… εκείνη την ‘belle epoc’, είχα μία χαριτωμένη μικρό-μανιούλα να αγοράζω αναπτήρες clipper, αποκλειστικά πορτοκαλί χρώματος. Και εκεί είναι που άρχισαν όλα…

Ως καπνιστής/ρια κι εσύ, καταλαβαίνεις ότι οι αναπτήρες αυτοί δεν έμεναν και πολύ καιρό στα χέρια μου. Είτε σε καμία pub, είτε στο café του uni, είτε στο 10c Wallace Street, ο πορτοκάλι μου σύντροφος αργά ή γρήγορα θα μετακόμιζε από τη στοργική μου τσέπη. Θα έβρισκε κάποιον καλύτερο εραστή; θα άραζε ανάμεσα σε τίποτα μαξιλάρια κανενός καναπέ; Ποιος ξέρει…; Το σίγουρο πάντως ήταν ότι τις περισσότερες φορές, όπου και αν ήμουν, θα έφευγα με έναν αναπτήρα ασχέτως αν ήταν ο δικός μου. Λόγω όμως της χαρακτηριστικής αισθητικής των συγκεκριμένων αναπτήρων, δεν ήταν λίγες οι φορές που τους ξαναείδα στα χέρια κάποιου φίλου. Σε μερικές περιπτώσεις η αντίδραση μου ήταν ένα απλό ‘γεια, τι γίνεται;’ προς τον παλιό μου clipper, ή ένα ‘μου καβάντζωσες τον αναπτήρα μωρή κουφάλα;!’ προς τον νόμιμο πλέον ιδιοκτήτη.

Ο κύκλος όμως συνεχιζόταν. Εγώ αγόραζα πορτοκαλί clippers, τους κρατούσα για μερικές μέρες, με κάποιο μαγικό τρόπο γίνονταν αναπτήρες hondos, πράσινοι bic κλπ, και όταν βρισκόμουν χωρίς ‘φωτιά’ αγόραζα πάλι έναν πορτοκαλί αναπτήρα.

Παρατήρηση

Προφανώς όλοι οι καπνιστές ακολουθούν κάποια παρόμοια τακτική. Αν δεν ίσχυε αυτό, εγώ θα είχα ξοδέψει περίπου 14.886.473 ευρώ σε αναπτήρες και όλοι οι υπόλοιποι καπνιστές του πλανήτη θα είχαν έναν πορτοκαλί αναπτήρα τύπου qu.

Μόλις έκανα αυτή τη σκέψη για πρώτη φορά, προσπάθησα να ερμηνεύσω την ψυχολογία και το σκεπτικό πίσω από αυτή τη στάση απέναντι στο φαινόμενο αυτό, που είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα ωθούσε τον κάθε καπνιστή στο περίπτερο για την αγορά άλλου ένα αναπτήρα.

Συμπέρασμα

Οι σφυγμοί μου αρχίζουν και ανεβαίνουν. Ένα ανάμικτο συναίσθημα ενθουσιασμού και τρόμου μαζί με κυριεύει. Έχω κάνει τη μεγαλύτερη οικονομικοκοινωνική ανακάλυψη του 21^ου αιώνα;;;!!! Ε ναι λοιπόν! Μπροστά μου απλώθηκε μια μοναδική αλήθεια. Να γίνω πιο σαφής; Εντάξει.

Η παραπάνω διαδικασία που απεικόνισα, είναι απόλυτα λογική. Αν δεν έχεις αναπτήρα για να ανάβεις τα τσιγάρα σου θα αγοράσεις έναν. Παρόλα αυτά, γνωρίζεις ότι μπορείς κάλλιστα να αποφύγεις την αγορά και να ‘σουφρώσεις’ έναν από την ομήγυρη με πρώτη ευκαιρία. Παράξενο ε;

Ανυποψίαστε φίλε μου, σου ανακοινώνω ότι θέλοντας ή μη έκανες μία απόλυτα σοσιαλιστική πράξη!!! Αγόρασες έναν αναπτήρα που θα χρησιμοποιήσεις ελάχιστα σε σχέση με τη διάρκεια ζωής του, τον παραχωρείς και συχνά δεν τον διεκδικείς. Τροφοδότησες λοιπόν το σύστημα με έναν ακόμα αναπτήρα ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΚΑΛΟ!!!!!!!!

Τι έκπληξη!!! Εγώ, ένας λόγιος που με θέρμη στηρίζει τα τελευταία χρόνια την άποψη της μη ύπαρξης ιδεολογιών στο σύγχρονο κόσμο, βρίσκομαι τώρα παντελώς διαψευσμένος, όχι από κάποια θεωρία και φαμφαρισμό του κώλου, αλλά από ένα μοναδικό κοινωνικό φαινόμενο· ίσως την τελευταία ένδειξη ότι ο σοσιαλισμός ζει!

Πάω για τσιγάρο

qu