Και τώρα….τίποτα…

Η επόμενη μέρα της συγκέντρωσης έξω από τη Βουλή με βρίσκει λίγο πικραμένο. Όχι πως δεν περίμενα να συναντήσω αυτά που συνάντησα, αλλά κάποιος κάποτε είχε πει ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Αν δεν το έχετε ήδη καταλάβει, αναφέρομαι στην προσέλευση του κόσμου. Δεν έχει νόημα να αρχίσω να μακρηγορώ πάλι για τη σημαντικότητα της ενεργής συμμετοχής μας και της αλλαγής του τρόπου ζωής μας για να προστατέψουμε αυτόν τον ριμαδο-πλανήτη, αλλά όσο να’ναι χτες μου γεννήθηκαν κάποιες απορίες.

Μα πού είναι όλοι;;;; Πού είναι οι φοιτητές (φιλόδοξοι μελλοντικοί δημόσιοι υπάλληλοι) που κλείνανε όλο το κέντρο επί μέρες είτε για να εμποδίσουν την ανωτατοποίηση των ΤΕΙ είτε για να αποτρέψουν την θέσπιση αναγνωρισμένων ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα μη και προοδεύσουμε λίγο…; Μάλλον έτρωγαν τα ντολμαδάκια της μαμάς και διάβαζαν για την εξεταστική…..

Πού είναι αυτοί που κατακλύζουν τους δρόμους για να μην πούμε τα Σκόπια Μακεδονία και για να συνεχίσουμε να έχουμε ‘Χριστιανός Ορθόδοξος’ γραμμένο στις ταυτότητές μας; Μάλλον συνεχίζουν να φωνάζουν συνθήματα, αλλά συνθήματα τύπου γηπέδου στο συνέδριο του κόμματος.

Πού είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι που κάθε τρεις και δύο διαδηλώνουν για 100 € παραπάνω σύνταξη και για τα λεφτά των ταμείων και τα ομόλογα; Μάλλον κάθονται με τα σώβρακα στον καναπέ κάτω από το air condition και βλέπουν επαναλήψεις στην τηλεόραση.

Αυτό που με προβληματίζει στην προκειμένη περίπτωση είναι η ψευδαίσθηση που έχουμε σ’αυτή τη χώρα ότι έχουμε τάχα μου κάποιο πολιτισμό. Λες και πολιτισμός είναι μόνο οι Ολυμπιακοί Αγώνες και οι παραστάσεις στην Επίδαυρο. Τελικά μήπως μας αξίζει να ζούμε σε μία καμένη και καταπατημένη πραγματικότητα; Κύριοι σας αξίζει η μιζέρια σας, τουλάχιστον μην αυθαιρετείτε πάνω στις δικές μας ζωές.

Και τώρα???

Τρίτη σήμερα, 3 Ιουλίου 2007, κάηκε η Πάρνηθα και τα emails με τις φλόγες, τη στάχτη και τα απανθρακωμένα ζώα γεμίζουν το inbox μου. Δε λέω, μία μορφή ευαισθητοποίησης είναι και αυτή αλλά από εδώ και πέρα τι κάνουμε; Αρκεί να κατηγορούμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας ότι κάνουμε επανάσταση του καναπέ και αντίσταση μέσω emails και blogs (όπως κάνω τώρα κι εγώ δηλαδή); Έτσι όπως το κόβω, σε πολύ λίγα χρόνια η ζέστη θα είναι τόσο έντονη που και να θέλουμε, δε θα μπορέσουμε να κάνουμε τίποτα άλλο από το να διαμαρτυρόμαστε εκ του σαλονιού, αγκαλιά με το κλιματιστικό.

Λοιπόν παιδιά καλά και τα mails αλλά δεν λένε απολύτως τίποτα. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε ότι αν δεν ΚΑΝΟΥΜΕ κάτι, τίποτα δε θα αλλάξει προς το καλύτερο, πόσο μάλλον στη χώρα που ζούμε που έχουμε μία τάση για κατήφορο. Μέσα στη φρενίτιδα γύρω από το καταστροφικό αυτό συμβάν, άκουσα ότι την Κυριακή 8 Ιουλίου και ώρα 7 το απόγευμα θα γίνει μία συγκέντρωση έξω από τη Βουλή με κεντρικό θέμα τη προστασία των δασών και του περιβάλλοντος γενικότερα, αποκομμένη από κάθε πολιτική σκοπιμότητα.

ΛΑΘΟΣ

Η πολιτική σκοπιμότητα υπάρχει και πρέπει να υπάρχει, αρκεί να είναι προσανατολισμένη στο να δείξει στους πολιτικούς αρχηγούς ποιο θα είναι το πολιτικό κόστος αν δεν λάβουν τα μέτρα τους. Και δε μιλάω μόνο για την αναδάσωση της κάθε ‘Πάρνηθας’ αλλά ακόμα και για το γκρέμισμα του κάθε γαμημένου αυθαίρετου εκεί που κάποτε υπήρχε δάσος, παραλία κλπ., για την αστυνόμευση των δέκα κωλονόμων που έχουμε σ’αυτό το μπουρδέλο που λέμε Ελλάδα μπας και δεν καταλήξουμε να κυκλοφορούμε με κελεμπίες τα καλοκαίρια πάνω σε καμήλες. Τέλος πάντων…αν δε σας πειράζει αυτήν την Κυριακή να μην πάτε στην παραλία, πάμε μια βόλτα από το κέντρο μπας και καταφέρουμε να αλλάξουμε έστω και λίγο τη ροή των πραγμάτων. Εγώ λέω να περάσω από εκεί…

Αυτά προς το παρόν…θα σας ξαναστείλω αυτό το mail σε λίγους μήνες γιατί πολλοί από εσάς, όταν φτάνουν οι εκλογές, φαίνεται να ξεχνάτε τι συμβαίνει στη χώρα μας εδώ και πολλά-πολλά χρόνια που μας κυβερνάνε 2-3 σόγια.

Ελπίζω να τα πούμε από κοντά την Κυριακή!

Σας φιλώ όλους

Γιώργος – Kou – qu – Cookie – ή όπως αλλιώς προτιμάτε