Σε απάντηση για τον ορισμό του χιούμορ…

Σάββατο 18 Ιουλίου 1998

Στο δωμάτιο του ξενοδοχείου στην Πάρο, ο Νίκος και ο Χρίστος κλαίνε από τα γέλια ενώ ο Τάκης κάθεται χλωμός πάνω στο κρεβάτι με ένα αηδιασμένο βλέμμα στο πρόσωπο. Παρόλο που δέχτηκε μία ‘υγρή’ κλανιά μέσα στη μούρη, από τον Νίκο, μετά από λίγα δευτερόλεπτα θα χαμογελάσει και αυτός. Πάνε εννέα χρόνια από τότε που πήγε με τα φιλαράκια διακοπές μετά τις πανελλήνιες αλλά σίγουρα θα θυμάται την πορδή αυτή για πάντα με νοσταλγία.

Τετάρτη 22 Μαρτίου 1978

Ο Θάνος είναι πιγμένος στην κίνηση στο κέντρο της Αθήνας. Η πίσω δεξιά πόρτα του κίτρινου LADA του ανοίγει και εισβάλει βιαστικός ένας κουστουμαρισμένος άνδρας με μία εφημερίδα στο χέρι. ‘Στο ανατολικό αεροδρόμιο παρακαλώ’ λέει στον Θάνο και χώνεται στη εφημερίδα του. Ο Θάνος κάνει το γνωστό συγκαταβατικό νεύμα από τον καθρέφτη και συνεχίζει την πορεία του. Λίγα άρθρα αργότερα στο δρόμο προς το Ελληνικό ο επιβάτης ρωτάει με έκδηλη τη μεγάλη απορία του:

-‘Συγγνώμη, ταξίμετρο δεν έχετε;;;’

-‘Γιατί; Θα΄πρεπε;’ απαντάει ο Θάνος με απόλυτη ψυχραιμία.

-‘Μα καλά…ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΤΑΞΙ;;;;;’

-‘Όχι κύριε…’

Παρασκευή 4 Μαΐου 2001

Η Αφροδίτη στέκεται μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου εδώ και ώρα. Σκέφτεται ότι δεν πάει πολύς καιρός από τότε που κάθε Παρασκευή βράδυ, έφευγε με τις άλλες δύο δικηγορίνες από το γραφείο κατά τις 9 και ξεχυνόντουσαν στα μπαρ του Κολωνακίου. Πάντα ήταν αυτή που τραβούσε τα περισσότερα βλέμματα πάνω της, και που μοίραζε και τις περισσότερες χιλόπιτες σε κάτι ημίχοντρους, ημικαραφλούς και γενικότερα ‘ημί’ γιάπηδες που είχαν την ψευδαίσθηση ότι παίζουν το ρόλο του κυνηγού. Τα κρύα πλακάκια στα πόδια της την κάνουν να σταματήσει την αναπόληση. Χαϊδεύει το κεφάλι της με το αδύνατο κατάλευκο χέρι της. Η χημειοθεραπεία το έχει αφήσει σχεδόν άτριχο. Βγάζει έναν μικρό αναστεναγμό. ‘Πρέπει να αλλάξω κομμώτρια’

Αν και προτίμησα να μιλήσω με παραδείγματα, θέλω να κλείσω με μία αποτυχημένη προσπάθεια να ορίσω κατά κάποιο τρόπο το χιούμορ. Το χιούμορ λοιπόν κατά την ταπεινή μου άποψη είναι πάνω απ’όλα στάση ζωής. Είναι η ικανότητα του να ‘τρυπάς’ στη διάθεση των γύρω σου και να της επιβάλλεις να χαμογελάσει. Είναι το χάρισμα του να βλέπεις κάτι χαρούμενο εκεί όπου η ομορφιά απουσιάζει. Είναι η δύναμη του να τοποθετείς τον εαυτό σου ως στόχο σαρκασμού και η εξυπνάδα του να γίνεσαι εσύ αυτός που τον ‘χτυπάει’. Οι φόρμες με τις οποίες εκδηλώνεται το κάνουν ίσως το πιο πολύπλευρο κοινωνικό φαινόμενο του κόσμου μας. Πνευματώδεις αστεϊσμοί για ένα έργο τέχνης και πρόστυχα σχόλια για τα βυζιά της γυναίκας του φούρναρη. Επιτηδευμένα σατιρικά σκετς και αυθόρμητες γκριμάτσες στο πίσω θρανίο. Κοινωνικό ανεκδοτάκι για τον καιρό και προκλητικά σκίτσα για τον Μωάμεθ. Όπως και να ορίζεται και ότι και αν σημαίνει, το χιούμορ έχει τη δύναμη να βοηθάει τα μπαζομπακούρια να ρίχνουν καμιά γκόμενα πού και πού, οπότε σίγουρα έχει κάτι το μαγικό!!!!

Υ.Γ Το Post αυτό δημοσιέυτηκε αρχικά στο blog Paparyes, ώς απάντηση στον fgloucester256 και με τη μορφη comment στο post του για το τι είναι χιούμορ.

5:27

Η σκιά της κινείται αργά προς το μέρος μου και εγώ τρέχω χωρίς να ξέρω το γιατί…τρέχω αλλά δεν μπορώ να ξεφύγω. Τα πόδια μου γίνονται όλο και πιο βαριά. Όταν τελικά τα μάτια της φαίνονται μέσα στο σκοτάδι καταλαβαίνω ότι είναι πια αργά. Ποια είναι; Όλες και καμία. Δεν έχει σημασία. Τα χέρια της γλιστράνε γύρω από το λαιμό μου. Ξαφνικά νιώθω μία αλλόκοτη ηρεμία. Τα χείλη της πλησιάζουν το αφτί μου… ‘δε με αγάπησες ποτέ…δε θα μάθεις ποτέ να αγαπάς’. Η αναπνοή μου κόβεται καθώς τα χέρια της σφίγγουν…σφίγγουν.

Ο ιδρώτας στάζει από το μέτωπό μου, προσπαθώ να ηρεμίσω και να ξαναβρώ την αναπνοή μου. Οι υπερμεγέθεις κόκκινοι αριθμοί από το ψηφιακό ρολόι δίπλα στο κρεβάτι μου, δείχνουν 5:27. Η αφόρητη ζέστη και ο θόρυβος από το σκουπιδιάρικο που περισυλλέγει τα υπολείμματα της καθημερινότητας μας, με κάνουν να δεχτώ ότι κάπου εδώ ο ύπνος μου έχει τελειώσει για απόψε. ‘Δε γαμιέται…έτσι κι αλλιώς είναι Σάββατο’ λέω, και σέρνομαι προς το μπάνιο.

Το κρύο νερό είναι ότι καλύτερο μπορεί να μου συμβεί αυτή τη στιγμή. Κάθομαι για ώρα μέσα στο ντους και το απολαμβάνω. Το παρατηρώ να κυλάει πάνω μου και να παρασέρνει τα σημάδια από αυτό το περίεργο όνειρο. Το βλέμμα μου πάει ανάμεσα στα πόδια μου… ‘δε μας παρατάς και εσύ τώρα’. Βγαίνω υποκρινόμενος πως είμαι σχεδόν ξαναγεννημένος, τυλίγω μία πετσέτα γύρω από τη μέση μου και αφήνω τον αέρα να κάνει τα υπόλοιπα.

Πάνω στο γραφείο βρίσκεται ένας απολιθωμένος καφές. Χωρίς δεύτερη σκέψη προσθέτω μερικά παγάκια, σκαλίζω με το καλαμάκι και ελπίζω η διέγερση από την καφεΐνη να επισκιάσει κάθε πιθανότητα δηλητηρίασης. Τα νερά που στάζουν από τα μαλλιά μου μουλιάζουν το τσιγάρο που κρέμεται από τα χείλη μου, αλλά δεν το εμποδίζουν να μου προσφέρει την πρώτη ηδονή του Σαββατοκύριακου. Το πρώτο φως της ημέρας αρχίζει να υπερισχύει αυτού της οθόνης του υπολογιστή. New mail 0. ‘Σιγά μην κάτσει κανείς να ασχοληθεί μαζί σου ρε’.

Το mp3 player γεμίζει καθώς μαζεύω τα ρούχα από το πάτωμα και τα πετάω πάνω μου. Ένας τελευταίος έλεγχος για την αγία τετράδα - τσιγάρα, κλειδιά, πορτοφόλι, κινητό. Κλείνω την πόρτα και κατεβαίνω τα 14 σκαλιά που με χωρίζουν από τον δρόμο. Πατάω το play και προσπαθώ να αποφασίσω προς το πού να κατευθυνθώ. Η κατηφόρα, οπουδήποτε και αν αυτή καταλήγει, είναι καλύτερη επιλογή. Μονόδρομος.

Προσπαθώ να αφήσω τη μουσική να με κάνει να μη σκέφτομαι τίποτα, αλλά τα λόγια της γυναίκας έχουν αρχίσει να τρυπάνε το μυαλό μου. Μπαίνω σε σκέψεις όσο κι αν θέλω να το αποφύγω. Αντιλαμβάνομαι ότι, όπως πάντα, περπατάω με το βλέμμα χαμηλωμένο. Μήπως έχει δίκιο;

-Γιατί δε σηκώνεις το κεφάλι σου στον κόσμο; Βαριέσαι ή φοβάσαι;…ντρέπεσαι ή σιχαίνεσαι;
-Μα δεν είναι κανείς εκεί έξω, αυτό το έχω μάθει καλά.
-Ίσως…αν δε φωνάξεις όμως κανείς δεν πρόκειται να σε ακούσει
-Εγώ νόμιζα ότι ένας ψίθυρος αρκεί

Κενό

Μισό πακέτο αργότερα βρίσκομαι πάλι έξω από την πολυκατοικία. Άραγε τα παγάκια έχουν λιώσει;