Και τώρα….τίποτα…

Η επόμενη μέρα της συγκέντρωσης έξω από τη Βουλή με βρίσκει λίγο πικραμένο. Όχι πως δεν περίμενα να συναντήσω αυτά που συνάντησα, αλλά κάποιος κάποτε είχε πει ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Αν δεν το έχετε ήδη καταλάβει, αναφέρομαι στην προσέλευση του κόσμου. Δεν έχει νόημα να αρχίσω να μακρηγορώ πάλι για τη σημαντικότητα της ενεργής συμμετοχής μας και της αλλαγής του τρόπου ζωής μας για να προστατέψουμε αυτόν τον ριμαδο-πλανήτη, αλλά όσο να’ναι χτες μου γεννήθηκαν κάποιες απορίες.

Μα πού είναι όλοι;;;; Πού είναι οι φοιτητές (φιλόδοξοι μελλοντικοί δημόσιοι υπάλληλοι) που κλείνανε όλο το κέντρο επί μέρες είτε για να εμποδίσουν την ανωτατοποίηση των ΤΕΙ είτε για να αποτρέψουν την θέσπιση αναγνωρισμένων ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα μη και προοδεύσουμε λίγο…; Μάλλον έτρωγαν τα ντολμαδάκια της μαμάς και διάβαζαν για την εξεταστική…..

Πού είναι αυτοί που κατακλύζουν τους δρόμους για να μην πούμε τα Σκόπια Μακεδονία και για να συνεχίσουμε να έχουμε ‘Χριστιανός Ορθόδοξος’ γραμμένο στις ταυτότητές μας; Μάλλον συνεχίζουν να φωνάζουν συνθήματα, αλλά συνθήματα τύπου γηπέδου στο συνέδριο του κόμματος.

Πού είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι που κάθε τρεις και δύο διαδηλώνουν για 100 € παραπάνω σύνταξη και για τα λεφτά των ταμείων και τα ομόλογα; Μάλλον κάθονται με τα σώβρακα στον καναπέ κάτω από το air condition και βλέπουν επαναλήψεις στην τηλεόραση.

Αυτό που με προβληματίζει στην προκειμένη περίπτωση είναι η ψευδαίσθηση που έχουμε σ’αυτή τη χώρα ότι έχουμε τάχα μου κάποιο πολιτισμό. Λες και πολιτισμός είναι μόνο οι Ολυμπιακοί Αγώνες και οι παραστάσεις στην Επίδαυρο. Τελικά μήπως μας αξίζει να ζούμε σε μία καμένη και καταπατημένη πραγματικότητα; Κύριοι σας αξίζει η μιζέρια σας, τουλάχιστον μην αυθαιρετείτε πάνω στις δικές μας ζωές.